Kolejna część powieści przenosi nas na wieś. Główny bohater spotyka się tu z dwoma rodzajami życia. Pierwszy prezentują mieszkańcy dworku w Nawłoci. Żyje się tu istnie sielankowo, wszystko toczy się w zgodzie z naturą, Baryka ma czas na czerpanie radości z życia oraz flirty. Życie na dworku dostarcza mu wielu doświadczeń, połączenia z naturą oraz ładu. Niedaleko jednak żyją ludzie, którzy klepią przysłowiową biedę. Są to chłopi, którzy są nękani chorobami, wegetują zamiast żyć. Ich chaty rozpadają się, a dzieci głodują. Biedni chłopi stoją na skraju przeprowadzenia protestu. Po tym, co Cezary Baryka widział w Nawłoci, wraca on do Warszawy. Wciąż jest obcy w tym kraju i sam nie jest pewien jak powinno się postępować, by ukształtować Polskę. Jego wątpliwości zostają rozwiane w trzeciej części utworu.

Trzecia część „Przedwiośnia" opisuje dwie metody odbudowania Polski. Pierwsza to wizja komunistyczna prezentowana przez Antoniego Lulka. Poglądy przez niego prezentowane zostały w powieści przedstawione w sposób groteskowy. Świadczy to o fakcie, że Żeromski nie popierał tych poglądów. Ludzie, których spotyka w tym okresie Baryka są fanatykami, którzy całe zło zrzucają na walki między klasami. Uważają, że utopijna wizja komunizmu rozwiąże wszystkie problemy. Mimo, że Żeromski przedstawia komunistów w sposób żartobliwy, stanowią oni niebezpieczną grupę, ponieważ ich ideom sprzyja sytuacja zaistniała w Polsce. Autor ukazuje, że komuniści posługują się fałszywymi hasłami, które później dalekie są od prawdy. Cezary zna jednak drogę, którą w Baku komuniści rozwiązywali problemy - rewolucję. Ponadto komuniści nie biorą pod uwagę patriotyzmu polaków. Uważają, że proletariusz nie posiada ojczyzny. Drugą prezentowaną w powieści postawą, jest droga reform głoszona przez Szymona Gajowca. Obstawia on powolne odbudowywanie kraju, które bierze pod uwagę drobne reformy. Jest to plan długoterminowy, wymagający ogromnej cierpliwości ze strony narodu. Bierze on pod uwagę uczucia narodowe, oraz ważną wartość narodu, jaką jest niepodległość. W powieści jest ona jednak przedstawiona jako bajdurzenie starszego pana, zbyt mała i spokojna by porwać naród.

Żeromski w Przedwiośniu przedstawia obraz Polski odrodzonej po I wojnie światowej. Opisuje wygląd wsi, dworków, miast, sytuacje każdej grupy społecznej. Autor dystansuje się do opisanych programów politycznych. Bardzo szczegółowo przedstawia je w powieści ukazując zarówno ich wady jak i zalety. Dzięki kompozycji, która stanowi zbiór pytań i wątpliwości, a pozbawiona jest odpowiedzi na nie, czytelnik sam może podjąć decyzję, która z prezentowanych idei jest jego zdaniem najodpowiedniejsza. Przesłaniem „Przedwiośnia" jest jednak głównie ostrzeżenie dla młodych, by nie podążali drogą komunizmu, ponieważ komunizm oznacza doprowadzenie do rewolucji, której nikt w Polsce nie chce i nie potrzebuje.